အဋ္ဌာနမေတံဂါထာရွတ်ရခြင်းအကျိုး

မောင်သက်ဦးသည်ကချင်ပြည်နယ်စပ်မြို့တစ်ခုတွင်တာဝန်ကျ နေ သောဝန်ထမ်းတစ်ဦးဖြစ်သည်။သူ၏ဇနီးမှာမဝင်းဝင်းဖြစ်သည်။သူတို့တွင်၃နှစ်အရွယ်သမီးလေးတစ် ယောက်ရှိသည်။သူတို့မိသားစုသည်ရုံးဝန်ထမ်းအိမ်ယာတွင်နေကြသည်။မောင်သက်ဦးလစာနှင့်သူတို့မိသားစုလုံ လောက်စွာစားနိုင်ကြသည်။မဝင်းဝင်းက စေ့စပ် သေချာသူဖြစ်၍ငွေပိုရ အောင်သူတို့ နေ သောအိမ် နောက် ဖေးတွင်ရာသီအလိုက်သီးနှံများစိုက်ထားသည်။မီးဖိုချောင်စရိတ်သက်သာ၍လစဉ်ငွေပိုစုမိသည်။မောင်သက်ဦးရုံးသွားချိန်တွင်မဝင်းဝင်းက တော့ထမင်းဟင်းချက်ကလးထိန်းအိမ်မှု့ကိစ္စများနဲ့သာအချိန်ကုန်ခဲ့သည်။တစ် နေ့မှာမောင်သက်ဦးရာထူးတိုးပါ လေပြီ။ယခုနေ သောမြို့နှင့်၁၅မိုင်ကွာ သောတရုတ်ပြည်နှင့်အနီးဆုံးနယ်စပ်မြို့ကို ပြောင်းရမည်ဖြစ်သည်။မောင်သက်ဦးတို့မိသားစုသည်ယခု နေ သောမြို့ လေးကိုခင်တွယ် ပေမယ့်ဝန်ထမ်းတို့ထုံးစံအတိုင်း ပြောင်းရ လေဦးမည်။ဒီလိုနဲ့မောင်သက်ဦးတို့မိသားစုရာထူးတိုးကျ သောမြို့သို့ ပြောင်းကြ လေပြီ။ပြောင်းရ သောမြို့လေးသည်မြို့ငယ် လေးသာဖြစ်သည်။တရုတ်၊လီဆူ၊ကချင်ရဝမ်၊ဝလူမျိုးများ နေထိုင်ကြသည်။နယ်စပ်အစွန်ဆုံးမြို့ဖြစ်၍မူးယစ် ဆေးသုံးသူလူငယ်များလည်းပါကြသည်။ဒါ ကြောင်းမကြာခဏလုယက်မှု့များဖြစ်ကြသည်။မောင်သက်ဦးတို့မိသားစုသတိထားနေကြရသည်။လစာထုတ်ရက် တွေဆိုပိုသတိထားကြရသည်။မြို့ထဲတွင်ပင်လူပြတ် သော နေရာ တွေမှာလုယက်မှုတွေဖြစ်တတ် သော ကြောင့်ဖြစ်သည်။မောင်သက်ဦးမှာရာထူးတိုးယူမိတာမှားပြီဟုပင်တွေးမိ တော့သည်။ မောင်သက်ဦးက တော့ပုံမှန်အတိုင်းရုံးတက်ရုံးဆင်းလုပ်ရ လေသည် သူတို့မိသားစုအတွက်ဝန်ထမ်းအိမ်ယာကရုံးနှင့်ဝေးသည်။မောင်သက်ဦးကရာထူးကြီးဖြစ်၍မြို့ထဲကအိမ်ကောင်းကောင်းတစ်ခုတွင်နေကြရသည်။တစ်ထပ်အိမ် ရေမီးအပြည့်အစုံနှင့်ဖြစ်ပြီးခြံ လေးက တော့ကျဉ်းသည်။အရင်ကဝန်ထမ်းအိမ်ယာလို တော့အပင်စိုက်မရပါ။ဒါကြောင့်မဝင်းဝင်းတစ် ယောက်အားချိန်များသည်။အားနေ သောအချိန်ကိုမဝင်းဝင်းဘုရားစာပိုရွတ်ဖြစ်သည်။ဂါထာမန္တန်များလဲရှာ ဖွေ၍ရွတ်ဖြစ်သည်။အဋ္ဌာန မေတံဂါထာကိုပိုရွတ်ဖြစ်သည်။ခင်ပွန်းဖြစ်သူ မောင်သက်ဦးကိုလည်းရွတ် စေခဲ့သည်။မောင်သက်ဦးကရုံးသွားရုံးပြန်အပြင်ထွက်တိုင်းရွတ်ဖြစ်သည်။တစ်ရက်မှာဌာနမှသင်တန်း၃ရက်တက်ရမည်ဟုစာထွက်လာသည်။ယခင်တာဝန်ကျခဲ့ သောမြို့တွင်တက်ရမည်ဖြစ်၍တမိသားစုလုံးသွားကြရန်စီစဉ်ကြသည်။မနက်၆နာရီတွင်ဌာနမှကားဖြင့်ပင်စထွက်ကြမည်ဖြစ်သည်။ခရီးမသွားကြခင်ဘုရားရှိခိုးကြသည်။အဋ္ဌာနမေတံဂါထာကိုလည်းရွတ်ကြသည်။ကားပေါ်တွင်ကားဆရာအပါအဝင်မောင်သက်ဦးတို့မိသားစုနှင့်၄ ယောက်ဖြစ်သည်။ဒါ ကြောင့်မဝင်းဝင်းကကျောက်ခဲတစ်လုံးအဖော် ကောက်ခဲ့ သေးသည်။ကားပေါ်တွင်လည်းမဝင်းဝင်းတို့တစ်လမ်းလုံးဘုရားစာရွတ်ရင်းလိုက်လာကြသည်။ခရီးမှာ၁၅မိုင်သာ ဝေး သော်လည်း တောင်တက် တောင်ဆင်းများ၍နေ့လည်၁၁နာရီမှသင်တန်းတက်ရမည့်မြို့လေးသို့ ရောက်ကြသည်။


ရောက် ရောက်ချင်းအရင်လုပ် ဖော်ကိုင်ဖက်များကဆီးကြိုကြသည်။ယခင် နေခဲ့ သောအိမ် လေးတွင်ပင်‌ေမာင်သက်ဦးတို့တည်းကြသည်။မ တွေ့တာကြကြ သောလုပ် ဖော်ကိုင်ဖက်များနှင့်စကား တွေ ပြောမကုန်ကြပါ။မဝင်းဝင်းကလည်းသူတို့နေရ သောမြို့ လေးအ ကြောင်းပြောပြဖြစ်သည်။ဒီလိုနဲ့သင်တန်းကာလ၃ရက်မှာမြန်မြန်ပင်ပီးသွားခဲ့သည်။မဝင်းဝင်းတို့မှာပြန်ကြရပေဦးမည်။မောင်သက်ဦးတို့အပြန်လမ်းသည်လစာနှင့်သင်တန်းစရိတ်များပါ၍ပိုသတိထားဂရုစိုက်ရ ပေတော့မည်။သူတို့မိသားစုကားပေါ်တွင်တလမ်းလုံးဘုရားစာရွတ်ရင်းလိုက်လာကြသည်။မြို့သို့ ရောက်ခါနီး၂မိုင်ခန့်အလိုတွင်ကား ရှေ့သို့လူတစ် ယောက် ပြေးဝင်လာသည်။ကားဆရာကပျာကယာဘရိတ်အုပ်လိုက်ရသည်။မောင်သက်ဦးတို့လည်းဒီလူဘာဖြစ်သွား သေးလဲ မေးရန်ကားရပ်ထားလိုက်သည်။ရုတ်တရက်ဓါးကိုင်ထား သောလူ၄ ယောက် ရောက်လာကြသည်။မောင်သက်ဦးတို့မှာ ကြောက်လန့်၍စိတ်ထဲမှပင် အဋ္ဌာနမေတံဂါထာကိုစုံရွတ် နေ တော့သည်။ထိုလူများကကားပေါ်တက်ကာပစ္စည်းများ မွှေ နှောက်ရှာကြ တော့သည်။မောင်သက်ဦးက တော့ပါလာ သောလစာများဆုံးပီဟုပင်တွက်ထားလိုက် တော့သည်။ခဏအကြာတွင်သူတို့ထဲမှခေါင်း ဆောင်ဖြစ်မည်ဟုယူဆရ သောလူတစ် ယောက်ကနင်တို့သွားကြ တော့၊ငါတို့ရှာတဲ့သူမဟုတ်ဘူးဟုပြောကာပြန်လွှတ်လိုက်သည်။ကားဆရာရောမောင်သက်ဦးတို့မိသားစုပါအမြန်ဆုံးထို နေရာမှထွက်လာကြ တော့သည်။မြို့ထဲအိမ် ရောက်သည်ထိအ ကြောက်မ ပြေကြပါ။အိမ် ရောက် တော့ကား ပေါ်မှပစ္စည်းများစစ်ကြည့်ရာတစ်ခုမှမ ပျောက်ပါ။သင်တန်းစရ်ိတ်လစာအကုန်ရှိနေပါသည်။ဒါကြောင့်သူတို့ဘာရှာကြတာလဲ၊ဘယ်သူ့ကိုရှာကြတာလဲပင် တွေးမိပါသည်။မောင်သက်ဦးနှင်းမဝင်းဝင်းတို့သည်အဋ္ဌာနမေတံဂါထာရွတ်ခြင်း ကြောင့် ဘေးမသီရန်မခအိမ်ပြန် ရောက်သည်ဟုပင်ယုံကြည်မိ တော့သည်။